Gjestfrihet - eg lengte tebake

Eg pleie ikkje vær redd for å møta nye folk, men morgenen 11. januar 2007 satt eg på lasteplanet på ein pick-up og kjente meg liten. Veldig liten! Eg befinne meg i El Salvador på vei te landsbyen Hacienda Montepeque. Solå skinne, støvet virvle opp, men det e grønt og frodig rundt meg, eg sitte og holde meg fast for harda livet, og har masse
sommarfuglar i magen. Dei neste to vekene ska eg bu aleina i ein spansktalande vertsfamilie. Detta har eg gleda meg te i et år, men nå kjenne eg at nervøsiteten holde på å ta overhånd. Ka slags forventningar har dei te meg, tenk om dei blir skuffa øve meg, tenk om eg ikkje komme te å trivast? Det e mange tankar som svirre gjennom håve mitt i løpet av den turen.

Eg kan visa dokke bilder, og fortella ka eg opplevde, men likavel må du ha opplevd nåke lignande for å forstå ka eg sitte igjen med itte oppholdet langt ute på landsbygdå i El Salvador.






I to veker levde eg samen med dei, som dei. Dei tok meg inn i familien og behandla meg heilt fantastisk, som søster og datter. Eg lærte å laga pupusas (tortillas fylt med bønner og ost), eg "dusja" under et mangotre på gårdsplassen, eg lærte å dansa, og gjekk på dans i landsbyen me søsknene mine. Eg låg i hengekøya og åt frukt eller sang for lille Allison på 3 år, og eg var med og arbeida i landsbyen, både med klassen og med familien min. Eg lo te eg grein. Familien min lo endå mær - som regel av meg. Eg åt bønner og tortillas te kvart måltid, i tillegg te stekte bananer, avokado, egg eller kylling. Eg bare var der, nøyt stemningen med dagliglivet på gårdsplassen; salsamusikk på radioen, naboane komme innom ein tur, alle drive med sitt, rensing av mais, fotball nede på veien, oppvask, klesvask... øve alt e det smil og latter. Eg hadde "bønnemage" og gjekk på utedo, eg hadde kakkerlakkar under sengå mi, og eg prøvde å snakka og forstå spansk (og lata som eg forsto når eg faktisk ikkje gjorde det...) Eg gav bort og lærte dei stigespillet (suksess!) Eg spelte fotball med ungane, barføtt på ei vei rød av støv. Me gjekk på fjellturar, eg fekk hørra om et El Salvador og et folk som ennå bære merker av ein blodig borgarkrig det blei slutt på for bare 15 år siden.




Som du sikkert forstår, har eg vore på tur! Januar/februar i år reiste eg på tur med klassen min frå Valdres fhs ein måned te El salvador og Guatemala. To av vekene tilbakte me i kvar vår vertsfamilie. Eg hadde det fantastisk, og grein når eg måtte reisa. Kossen det går an å bli så gla i ein familie på to veker e mær enn ka eg forstår.

Minnene e mange, sterke og gode. Eg kom him frå El Salvador og Guatemala med mær enn souvenirar i bagasjen. Turen har satt spor, og gitt meg et litt større perspektiv. Eg savne ennå folkå i landsbyen, familien min. (Og dei 13 herlige jentene og 2 fantastiske lærarane eg delte opplevelsane med!) Det e godt å ha bilder, men dei aller beste bildene har eg inni håve mitt.




Bildene og filmsnuttane e tatt i landsbyen min, og e av "familien" min (familieforholdå va mange og innvikla, barn og barnebarn, svogerar og kjærestar, ein sønn som hadde immigrert te USA, et bar barnefedre som stakk av når dei oppdaga at det va ein baby på vei...søsken så viste å ikkje vær søsken likavel, det tok litt tid før eg klarte å finna ut av alt detta!), naboane i landsbyen, som eg og blei veldig glade i, og nåken av jentene frå Valdres. Eg har mange tusen bilder frå denna turen, og kvar gong eg ser på dei tenke eg på familien min i El Salvador, eg kjenne luktene, hørre lydane...

Forresten... når det gjelde dei fiskane, "chimboles", slapp eg å eta dei, eg frykta for magen for å sei det sånn. Når Angela, vertsmorå mi, sa me sko på fisketur va det ikkje heilt detta eg hadde tenkt meg!

Reisebrev fra turen vår:
Reisebrev 1 Reisebrev 3
Reisebrev 2 Reisebrev 4